Σάββατο πρωί . Το μενού της ημέρας ξεκινά με πρωινό και κατόπιν Καυτανζόγλειο . Μια χαλαρή
προπόνηση δίχως τέμπο , διαλειμματικές . Αερόβιο για μία ώρα .

Στην είσοδο του γηπέδου συναντώ τον Πάνο . Κουβαλά ένα μεγάλο σάκο . Ή που ήρθε από ταξίδι ή που πηγαίνει μετά την προπόνηση . Είχα να τον δω χρόνια . Τελευταία φορά , κάποιον Γενάρη στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας . Εκείνος δούλευε εκεί , εγώ βόλτα . Λίγο πριν φτάσουμε στο καταφύγιο – η παρέα μου κι εγώ- άρχισε να χιονίζει . Πυκνό , βαρύ χιόνι . Το έστρωσε μεμιάς . Το βράδυ , στο καταφύγιο , έμπαιναν νερά από την ταράτσα . Φτυάρια και σφουγγαρίστρες επ’ ώμου και δουλίτσα. Αρμονική συνεργασία σε ταχείς ρυθμούς . Φτυαρίζαμε και σφουγγαρίζαμε δίχως άγχος . Πέρασε καιρός από τότε . Ο Πάνος έφυγε στη Γαλλία . Ανέβαζε φωτογραφίες με το ποδήλατο κάπου στις Άλπεις .

Όταν ο αθλητισμός κυλάει στο αίμα τότε όπου και αν βρίσκεται ο άνθρωπος θα βρει τρόπο να ασκηθεί και να απελευθερωθεί μέσω αυτής. Στεκόμουν πίσω του και δίσταζα να τον χαιρετήσω . Έστρεψε το κεφάλι του με είδε , χαμογέλασε -μ’ ένα λαμπερό χαμόγελο – και με χαιρέτησε . ’’Τρέχεις ακόμα?’’ με ρώτησε . ’’Εννοείται’’
του ’πα . ’’Τι‘ναι όλ’ αυτά που κουβαλάς? Την κάνεις για άλλα μέρη?’’ συνέχισα . ’’ Έχω προπονησούλα
με πιτσιρίκια κάτω από τις κερκίδες . Το τρέξιμο τέλος για μένα εδώ και τρία τέσσερα χρόνια . Έιχα
ατύχημα με αλεξίπτωτο πλαγιάς και έσπασα τη λεκάνη . Από τότε το ισχίο δε μ΄αφήνει να τρέξω . Κάνω ποδήλατο , γυμνάζομαι , προπονώ παιδιά , μια χαρά’’. Χαιρετηθήκαμε και συνέχισα για το βοηθητικό .

Σάββατο άρα πολύς κόσμος . Νέα παιδιά . Έφηβοι και νεάνιδες . Αθλητές/αθλήτριεςκαι νέοι / νέες που
προετοιμάζονταν για τις πανελλήνιες . Αθλητική κυψέλη . Μια ομορφιά . Υπό την υψηλή επίβλεψη του
φθινοπωρινού ήλιου και των προπονητών τους . Ξεχείλιζε νιάτα το στάδιο.Έτρεχα στον εξωτερικό
διάδρομο . Το σφρίγος , η χαρά , η ομορφιά και το πάθος περίσσευαν .Νιάτα . Οι αισθήσεις μου
πλησίαζαν σε κατάσταση μέθης με όλα όσα αντίκρυζα . Κι ήρθε η χαριστική βολή . Ένα τσαμπί από
πεντάχρονα μπηκε στο στάδιο . Σα σπουργιτάκια τιτίβιζαν γύρω από την προπονήτριά τους . Τη
ζήλεψα . Με την καλή έννοια . Τα έβαλε στη σειρά και άρχισαν να πάιζουν διάφορα παιχνίδια που ως
βάση είχαν το τρέξιμο . Και γελούσαν και κοκκίνιζαν τα μάγουλά τους κι έτρεχαν έτσι όπως μόνο τα
μικρά παιδιά ξέρουν . Μέχρι που σκέφτηκα να δώσω κατατακτήριες για ΤΕΦΑΑ προκειμένου να βρεθώ
στη θέση του προπονητή τους κάποτε .

Συνέχιζα να τρέχω και να γεμίζω τις αποθήκες μου με βιταμίνη D όταν είδα τον Θανάση . Εργασιακός γνωστός . Χαμογελαστό παιδί . Τι δουλειά είχε εδώ? ’’ Πολλά
χρόνια θα ζήσεις .Για σένα μιλούσαμε’’ μου είπε . Έκοψα ρυθμό , ευκαιρία για επικοινωνία . ’’ Τι φάση?
Πως από εδώ?’’ τον ρώτησα . Μου είπε πως προετοιμαζόταν για τον πρώτο του μαραθώνιο . Long run
συντροφεύσω στα υπόλοιπα έξη . Κουβεντούλα , χαμόγελα . Δρομική συνύπαρξη : Το κοινό μυστικό
των δρομέων . Το σώμα κινείται κι ο νους απελευθερώνεται από ο,τι τον απασχολεί στην
καθημερινότητα .

Ο ρυθμός έπεφτε . Πρώτη του φορά κάλυπτε τόση απόσταση . Κι εν μέσω προετοιμασίας . Κουράστηκε . Άλλα δεν τα παράτησε . Θυμήθηκα τον εαυτό μου στο 35οχιλιόμετρο του μαραθωνίου της Θεσσαλονικής το 2013 . Διχοτόμηση του εγκεφάλου . Ο μισός νους με προέτρεπε να τα παρατήσω κι ο άλλος μισός να συνεχίσω . Πόλεμος ενδοεγκεφαλικός . Μοιράστηκα τη θύμηση αυτή με τον Θανάση . ’’ Με το μυαλό που κουβαλάς’’ μου είπε και συνέχισε: ’’Τίτλος ταινίας κινουμένων σχεδίων για παιδιά και ενήλικες. Μου τη θύμισε αυτό που είπες περί διχοτόμησης’’ . Το long run του
ολοκληρώθηκε . Χάρηκα που τον βοήθησα . Τελείωσα κι εγώ αυτή την προπόνηση που κανένα
πρόγραμμα δε συμπεριλαμβάνει κι έφυγα . Σπίτι , μπανάκι , φαγητό με την αγαπημένη μου κι ύστερα καρτούν . Με το μυαλό που κουβαλάς!!